Voor het eerst in zeventien jaar

"Dus..." zegt ze. 
"Leggen we nog een afspraak vast of geef je mij een belletje mocht het nodig zijn?" 

Ik glimlach en kijk haar een beetje voorzichtig aan. 
"Denk je dat ik nog therapie nodig heb?" vraag ik vlakaf.
"Je kunt altijd verder gaan met therapie. Je kunt altijd blijven groeien en leren, dingen uitzoeken." 
De onderbouw van haar uitspraak is bijna casual. En op dat moment komt de bevestiging. Alsof ik aan het afstuderen ben. 

Weken hiervoor zat ik te dagdromen en evalueerde ik mijn traject, mijn weg, wat ik voelde. En ik kreeg een beeld van helende wondes voor ogen. Zachter wordende littekens. Schrammen die van donkerrood naar zachtroze gingen. 

Hier vandaag, bij de eerste therapeut (en ik heb er een zak gehad) die diep durfde gaan, mijn weerstand niet uit de weg ging maar mijn hand had genomen en me geleerd had hoe ik bij de wortels kon geraken en mijn angsten écht in de ogen kon kijken, kreeg ik de bevestiging dat de wondes die zeventien jaar lang mijn leven hadden gedicteerd, dicht aan het groeien waren. 
Voor het eerst in zeventien jaar, ervaar ik verandering rond mijn kern, ervaar ik wat genezing echt betekent.

De flashbacks en nachtmerries zijn er nog, maar ik kan ermee om. 


Soms stel ik nog bepaalde gedragingen uit angst, maar ze zijn niet meer vergiftigd.


Ik zoek geen schadelijke situaties meer op, en als ik door krijg dat ik me in eentje bevind, ontwikkelde ik de kracht om dat los te laten en terug te vallen op het groeiende vertrouwen in mezelf. 


Ik leerde grenzen aanvoelen en oprecht luisteren naar de signalen die mijn lichaam me geeft. Zelfs de kleintjes.

 
Ik leerde wat toxische relaties met mijn brein en lichaam hadden gedaan, en hoe ik daaruit kon groeien in plaats van daaraan willen vasthouden. 


Huilen vind ik nog eng, net als het tonen van mijn authentiek zelf. Maar de basis is er, en ook aan dat boompje groeien steeds meer takjes en blaadjes.


Ik geraak nog getriggerd, en die triggers zullen waarschijnlijk deel blijven van mijn leven. Maar ik leerde hun taal spreken. Ik leerde mezelf daarin valideren en reguleren. 


Fouten maken vind ik nog ontzettend moeilijk. Maar ondertussen kan ik die angst omzetten naar dankbaarheid voor het leiden naar het pad die voor mij bedoeld is. 

Ik kreeg opnieuw toegang tot het kleine meisje die aan haar vijf jaar stopte met groeien en zich noodgedwongen verscholen had gehouden al die jaren. En ik kon contact leggen met dat kleine ikje. 


Ik leerde om met liefde te kijken naar mensen die schade hadden aangericht, naar mensen die me niet begrijpen of naar mensen die me veroordelen. Want ook dat zijn in veel gevallen hun uiting van kwetsuur of angst.




Allemaal boompjes die geplant zijn in mijn bos. Allemaal hebben ze nog dunne stammetjes en hebben ze veel liefde, voeding en aandacht nodig. Maar de boompjes zijn geplant en het zonneke begint te schijnen. Ik ben blij met mijn bos. Dankbaar voor mijn tribe. En sinds enkele weken begin ik plezier te vinden in die zorg, begint mijn passie voor mijn job erin verweven te geraken, en wordt alles kalmer. Rustiger. Vrediger.
Stilletjes komt ze piepen, dat kleine ikje. Ik kan niet wachten om haar hand te mogen vastnemen en haar opnieuw te leren kennen. 

Diepe zucht

 Zeldzaam en dus eenzaam is ze, mijn eenzaamheid. Maar mijn lichaam vullend met donkere wolken wanneer ze me gevonden heeft. En dan blijkt ze telkens ook nog het piekerknopje gevonden te hebben. 

Wat zou ik nu toch graag kunnen huilen. Het terug aangeleerd krijgen om te huilen wanneer ik daar nood aan heb.
Ik lig op mijn buik in mijn bed en staar een beetje voor me uit. Vandaag is zo'n dag waar ik me niet begrepen voel en dus oprecht alleen.
Lizzy, mijn katje, ziet het vonkje zonlicht dat via mijn gsmschermpje op de muur weerkaatst. Ik lach luidop, want ze geraakt zo geobsedeerd dat ze alles omver loopt, inclusief mij. 
Ik voel me vaak een heks. Je weet wel, zo'n goeie. Duizend kruidenpotjes en brouwseltjes en een zwarte kat die haar magische compagnon door en door kent. Ingespeeld op elkaars geest tot in de puntjes. 

Ik ben intriest. Ik durfde sinds lang terug connectie leggen, veiligheid toelaten en dat ook verwoorden, maar kreeg plots koude wind terug.
Ongetwijfeld door het eigen verhaal van de ander. Ik veroordeel het niet en laat alles bestaan zoals het voorbestemd is, maar heb wel verdriet.
Ik ben onrustig, want naast de voorzichtig toegelaten connectie van toen, zet ik het allerdiepste van mijn hart nu ook open voor een wondermooie ziel en wacht het kleine meisje in mij terwijl de over de jaren heen ontwikkelde angst de kans krijgt om mijn hoofd vol te proppen met grijze onzin-piekers.
Hoe mijn veranderde visie op het woord "relatie" me zal isoleren. Hoe ik de enige ben op de wereld die de dingen zo ervaart nu, hoe ik die diepe veiligheid en dus die gewortelde rust nooit ga kunnen bereiken. 

Lizzy valt uit het bed. Ze miste haar sprong richting het lichtje en zit nu een meter lager. Ze sleurt me terug naar het nu en laat me opnieuw in de lach schieten. Oprecht geluk voel ik rond haar. Zorgeloosheid en zelfs wederzijdse zorg.
Ik kus haar op haar snoet. Dankbaar, zoals altijd. Ik kijk naar het lichtje op de muur, de weerkaatste zon. Ik beeld me in hoe diezelfde zon op de muur van mijn tiny house valt. Het kleine huisje op wielen die al gebouwd is in mijn dromen en tussen de bomen staat. Met een kampvuurplaats buiten, naast de buitenkeuken en buitendouche, zwemvijver, en in volle rust, volle vrede, volle veiligheid.
Duizend procent mezelf kunnen zijn, hetgeen waar mijn ziel zo intens naar verlangt. 

Tijd om even te mokken, en dan opnieuw te vertrouwen op mezelf en de weg die ik afleg.

't Komt wel goed. En voor nu mag ik vooral niet vergeten om ook nog gewoon te leven. 

"Tijd om eerlijk te zijn tegen jezelf."

 Zegt ze. 

Ik huil niet veel in therapie. Weinig nog in het dagelijkse leven. Doorheen uitdagende relaties ben ik dat afgeleerd.
En geloof het of niet, in therapie leer ik het weer aan.
Maar nu huil ik. Het is intens confronterend, wat ze zegt. Ze wijst me liefdevol op dingen die ik ontken, ontloop, niet onder ogen kom. Ik schrik van haar hardheid. Maar de zachtheid in haar stem schijnt het licht op de liefde die dit alles onderbouwt. Haar woorden komen binnen en passeren het omvormertje in mijn hoofd: "Je bent hypocriet, je patronen komen voort uit gemakzucht en je verstopt je alleen maar." 

Ik deel die gedachten met haar en ze nuanceert ze met al evenveel liefde. Ik voel me klein, voel diep verdriet en angst, schaamte. Want ik weet dat ik alles ga moeten omgooien wanneer ik de deur van de praktijk achter me dichttrek als ik écht wil evolueren en vooruit wil. Ik die bezig ben met de ander, en zo mijn eigen dikke schelp in stand hou. Tijd om de boel te strippen, met een grote, zware hamer stukken uit de schelp te slaan. mijn angsten recht in de ogen te kijken en erdoor te gaan, er niet omheen. En shit zeg, wat een diep dal lijkt me dat. Mijn ademhaling versnelt en mijn vuisten spannen zich op. Dit is de reden waarom ik hier ben. Dit is mijn doel hier. Leren. 

Ik kijk mijn angst voor verlies en eenzaamheid in de ogen door even afstand te nemen van iemand heel dierbaar, omdat ik voel dat het nu niets voor me kan doen, ik zo de focus écht op mijn pad moet terugtrekken, en het me anders niet lukt. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik doe mijn mentale gezondheid en waarde eer aan door nee te zeggen wanneer ik dat wil tegen mensen die iets van me vragen, hoe intens soms ook. Door eerlijk te zijn over mijn draagkracht en of ik al dan niet ruimte heb voor meer.
De angst voor veroordeling verwelkom ik hierbij ook, en kijk ik in de ogen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch. 

Ik respecteer mijn dierbare energie door minder moeite te doen om dingen uit te leggen of te verantwoorden. Ik kies er hiervoor om de angst om misbegrepen te worden of de ontvanger te zijn van kwade reacties, te omarmen. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik zeg niet alleen dat ik mezelf graag zie, maar zet mijn woorden nu ook om in actie door mijn eetpatroon om te gooien en mijn lichaam en geest te voeden met alles wat me weer tot leven brengt. Me bij elke al-dan-niet-hap af te vragen: zorg ik hierdoor voor het lichaam die zo goed voor mij zorgt? Is dit wel eerlijk tegenover mijn lichaam? Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik erken mijn ziel door terug meer fysieke ruimte in te nemen. Mijn huisje op orde zetten, omdat ik het verdien om proper en geordend te leven, en ik het aan mezelf verschuldigd ben. Mijn eigen gewoontes terug aannemen, ook al lopen ze niet meer gelijk met anderen in dit huis. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik toon mijn respect naar mijn geest toe, door niet alleen maar te zeggen dat ik rust wil, maar ze te nemen. Ik ga meer naar buiten, meer wandelen, muziek luisteren die ik echt goed vind, blote voetjes op de aarde, in de zee, zonsondergangen najagen, meer mediteren, lezen, meer slapen, geen werkweken meer zonder weekends, hoe druk het ook mag zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik bedank mijn dierbaren, mijn geest, lichaam en ziel door de controle los te leren laten. Mijn wil om andere mensen te laten groeien, evolueren, veranderen is niet de mijne om te hebben, dus ik geef het terug. Met liefde, zorg, en excuses.
En hierbij kies ik ervoor om zacht te zijn voor mezelf, want ik weet dat ook dat met vallen en opstaan zal zijn. Hoe bang het me ook maakt, ik doe het toch.

Ik zucht. Diep. Want naast het verkregen inzicht, kreeg ik van het leven ook net een boel uitdagingen. Dus ik kijk naar het leven, net zoals ik naar mijn angsten kijk, zucht, en glimlach vermoeid. Want dit is de reden waarom ik hier ben. Om te leren, dankbaar te zijn, en vooral van mijn leven te genieten zoals het altijd al was voorbestemd. 

(©Natalie Ruka)

Voor het eerst doet het een beetje pijn

 "Voor de mama die je graag wil zijn of niet geworden bent,..." 

De eerste zin van een zoveelste gedicht op mijn facebookfeed. Jeetje, op mijn nuchtere maag. 
Duizend foto's van kleine kinderhandjes, viergeslachten, moederdagbijeenkomsten en odes. 

Voor het eerst doet het een beetje pijn. Het niet mama zijn. Werd het iets meer dan enkel verlangen. 
Een tikje kinderlijke jaloezie is er altijd wel geweest. In mijn hart ben ik al lang mama. 
Daar knutselde ik al met mijn kindje, maakte ik pure portretten, dansten we met blote voeten in het bos samen.
Ik maakte al duizend keer eten, stond 's nachts op om de nachtmerries weg te knuffelen en over het neusje te strelen, te zingen, heel stilletjes.
In mijn hart babbelde ik al mee met andere mama's over dat het toch verdikke wel pittig is soms, maar toch ook zo rijk. In mijn hart had ik de discriminatie onder de duim. Niemand kan daar nog zeggen dat ik "niet écht weet hoe ik moet opvoeden omdat ik ze niet voelde schoppen in mijn buik. Dat ik me niet kan inbeelden hoe zwaar het is. Dat ik niet moet romantiseren." 
Ja, in mijn hart ben ik al zo lang mama. 


Pagina honderd. Yes, ik ben trots op mezelf! De online cursus rond kinderfotografie is nog niet af, maar ik kom in de buurt. Ik lijk wel duizend tips te hebben, tweeduizend oefeningen, drieduizend inzichten. 
Ik mag dan wel een hele weg afleggen in mijn leven, van twee dingen ben ik heel zelfzeker. Mijn fotografie, en mijn capaciteiten als opvoeder. Het combineren van die twee in mijn job vervult een groot deel van mijn essentie. Maar vandaag? Tja, vandaag doet het een beetje pijn. 


Zou het daar op een wolk zitten kijken naar mij? Wachtend tot papa er ook is? Is mijn pad zo uitgeschreven dat ik het alleen ga doen? Wat als er geen nestje op mij wacht? Nooit niet? 
Naast de kinderlijke jaloezie hou ik ook het handje vast van de kinderlijke fantasie. Dan kijk ik naar boven, naar de wolken, en hoop ik dat het naar me zwaait. Mijn kindje. Dat het op zijn of haar buik ligt, voetjes in de lucht, kin in de handjes en met een grote glimlach. Klaar voor onze ontmoeting. Wetende wat ik nu nog niet weet. 

In mijn hart ben ik mama, en voor het eerst doet het echt een beetje pijn. 

(©LovettaReyesCairoArt op Etsy)